Negen uur, het moment dat ik dit blog post. Een piepje op mijn telefoon, ga je douchen, aankleden, over een goed half uur moet je naar de sportschool. Vandaag, vrijdag, een uurtje in groepsverband, op de maandag ga ik individueel aan de slag.
Ik heb de oude notificaties niet uit mijn agenda gehaald, anders zijn alle dagen helemaal hetzelfde. Geen sportschool, ik houd de conditie, kracht en lenigheid op mijn manier op peil. Het weer werkt mee, wandelen en fietsen doe ik volop. En ik heb wat oude haltertjes naar beneden gehaald en doe de nodige oefeningen. Lenigheid boet in.
Wat mij betreft mag de sportschool weer open, mits de maatregelen afgestemd zijn op de anderhalve meter maatschappij. Gezondheid is natuurlijk net iets belangrijker dan lenigheid. En, eerlijk gezegd, ik mis ook de sociale contacten.
Gisteren Op1 onze eigen Noura van mijn sportschool, terecht pleitend voor spoedige heropening van haar Nippon.
Want, nog afgezien van de ellende die zo’n familiebedrijf ondervindt, het is gewoon heel belangrijk dat we beweging, afleiding en sociale contacten hebben. En dat geldt niet alleen voor de jeugd, ook wij, oudjes kunnen niet zonder.
