Je wordt ouder, papa, geef het maar toe …
Drie weken geleden constateerde ik ineens dat het zicht van mijn rechteroog slecht was. Wazig, ik zag op afstand alleen kleurenvlakken. Dat was een nieuwe ervaring voor me. Nu moet ik zeggen dat anderhalf, twee jaar geleden mijn opticien al aangaf dat ik beginnende staar had. Ingrijpen had op dat moment geen enkele zin, was ook niet nodig. Maar hij waarschuwde wel dat eens de dag zou komen dat een operatie noodzakelijk was.
Drie weken terug dus, al had ik geen idee dat het dat was, wel een vermoeden natuurlijk. Maar er is natuurlijk altijd de hoop dat het maar een tijdelijk dipje is. IJdele hoop, blijkt nu.
Vorige week heb ik mijn probleem aan de huisarts voorgelegd en een verwijzing naar de oogarts gekregen. ‘Dat kan wel even duren, wachtlijsten!’ Maar dat viel mee, voor Gouda dan, maandag 6 augustus. De dependance van het Groene Hart Ziekenhuis, hier in Schoonhoven gaf als eerstvolgende datum 11 september.
De optometrist constateerde dat het linkeroog nog op bijna 100% presteert, het rechter echter nog maar voor 40%. Door aanpassing van de sterkte van de contactlens zou dat voorlopig opgetrokken kunnen worden tot 70%, ofwel volstrekt onvoldoende. Anders gezegd, een operatie is onvermijdelijk.
De afspraak moet nog gemaakt worden, ik hoop zo snel mogelijk, je kunt het maar achter de rug hebben. Het is geen grote ingreep, er wordt een half uurtje gesleuteld onder plaatselijke verdoving. De kans dat het fout loopt is een op vierduizend. Het gevolg dan blind aan het rechteroog. Ach, in het land der blinden is eenoog dan nog altijd koning.
