Virtual reality

Pubers, maar ook volwassenen lopen met gebogen hoofd over straat. Hun omgeving ontgaat hen, er is slechts aandacht voor het schermpje van hun smartphone. Ze zijn het niet zelf, hebben een andere identiteit aangenomen. Noodgedwongen omdat ze anders niet hun verzameling monstertjes kunnen vangen. Het wemelt hier van de namaak Australiërs.
Is het maar een spel of wordt er met hen gespeeld? Is het Pokémom Go of een oefening in beïnvloeden van mensen, speelt Big Brother een spel. En wie is dan die Big Brother, een overheid of de de grote social-media-bedrijven?

Populisten schreeuwen de Britten naar een Brexit zonder plan. Ze schrikken en storten zich vervolgens als lemmingen in de virtuele afgrond die ze zelf geschapen hebben. Uiteindelijk mag het puin geruimd worden door iemand die helemaal niet uit de EU wilde, maar wel bereid lijkt de uitgesproken wens van de meerderheid uit te voeren. Of die wens ook uiteindelijk de wil van de meerderheid was is allerminst duidelijk. Hun waarheid is virtueel.

Virtual reality, een contradictio in terminis. Het bestaat niet, zo min als het beest op het plaatje bestaat of ooit bestaan heeft.