Ik heb een beetje een erg dubbel gevoel, dezer dagen. Verschrikkelijk wat er vorige week in Parijs gebeurde, een aanval op onze vrijheid, criminele bangmakerij. Een mars door de Franse hoofdstad waar anderhalf miljoen mensen aan meededen. Regeringsleiders die meeliepen, een en al verontwaardiging en, ben ik nu te cynisch, positief in beeld. Tegelijkertijd werd in Saoudi Arabië de blogger Raif Badawi veroordeeld tot 10 jaar gevangenschap en 1000 stokslagen, simpel omdat hij in zijn blogs zijn mening gaf. Reactie nagenoeg nihil!
In Nigeria en Kameroen zaait Boko Haram dood en verderf, al maanden lang, ook afgelopen week weer. Kleine meisjes worden ingezet om zelfmoordbomaanslagen te plegen. Hele gemeenschappen vluchten, achterblijvers worden zonder pardon geëxecuteerd. Nieuws in de marge.
Charlie Hebdo, de uitgave van deze week is in een oplage van vijfmiljoen verschenen. Mensen staan in de rij. Op Marktplaats worden de eerste krantjes voor idioot hoge bedragen aangeboden. Je moet toch kunnen verdienen aan andermans leed.
In wat voor wereld leven we?
Daar zijn geen woorden voor hé… de ene zijn dood is de andere zijn brood – ze zouden het waarschijnlijk wel goed gevonden hebben de gewezen cartoonisten van het blad… het heeft tenslotte iets cynisch… niet…?
Wat dat andere betreft. Parijs ligt naast de deur. Al de rest is, voor heel wat mensen, een ver van mijn bed show. Het ding is dat je als individu heel weinig kan aanvangen, de eigenlijke macht ligt bij de ‘democratisch verkozen’ politici… en laat nu net daar in veel gevallen het schoentje wringen… Macht is een eigenaardig beest!
Er valt dus wat te zeggen over de wereld van vandaag… weinig goeds. Hoewel dat zeggen zou een vertekend beeld weergeven want er gebeuren echt wel ook goede en grootse dingen in deze wereld van ons… ‘t Is dubbel *zucht*
het komt te dichtbij, dat zal een belangrijk argument zijn. Dat (een deel van) onze politici niet functioneren naar onze zin is ook wel een beetje onze eigen collectieve schuld. Wij hielpen ze immers in het zadel.
Gelukkig gebeuren er nog heel wat goede dingen. Maar dat soort ervaringen zijn niet nieuwswaardig, helaas.
Wij zijn maar rare wezens. Ook ik ben helemaal Charlie deze dagen. Terwijl het tienjarige bommenmeisje wel mijn moederinstinct beroerd, denk ik vijf minuten later al weer aan iets anders. Te ver weg?
de ver van mijn bedshow, maar ik ben daar niet gelukkig mee. Is een vliegtuigongeluk pas echt erg als er twee van onze landgenoten onder te slachtoffers vallen? Toch is de berichtgeving vaak op dat soort onbeduidende details gericht.
Natuurlijk is het iedere keer weer erg. Vooral als de ene mens de ander doelbewust vernedert of doodt. Maar wat is het lastig als het wat verder weg is en de beelden makkelijk weg te zappen….
helemaal mee eens, hoor, ik betrap mezelf daar ook op
Goed gezegd Carel! Ik heb ook gemengde gevoelens bij zulke situaties. Hoe erg het ook is, hoe welgemeend van iedereen, toch krijg ik een gevoel van hype, selectiviteit, en zo. Waarschijnlijk (onbewust) ingegeven door een gevoel van angst? Het kan ook hier gebeuren? En bedoelen al die mensen met “Je suis Charlie”, dat ze het eens zijn met alle of de meeste inhoud van het blad?
Charlie Hebdo heeft maar een heel kleine oplaag, relatief gezien. Ik denk dat dat ‘je suis Charlie’ meer gezien moet worden als ik ben ook door deze aanslag geraakt, je komt aan onze vrijheid van meningsuiting. In ieder geval heb ik zo geredeneerd.
Ben ik even blij dat ik niet alleen sta met mijn gemengde gevoelens over alles wat er gebeurt., maar inderdaad ook datgene wat niet gebeurt. Het zal wel zo zijn dat wij mensen toch wel beperkt zijn in dat gene wat we kunnen verhapstukken, zodat we over het ene dicht bij huis wel verontwaardigd kunnen zijn, en alle andere onrecht dan maar even vergeten.
Ik voel me ook heel vaak gewoon machteloos…….
je kunt ook nooit alle leed van de wereld (willen) dragen. Toch heb ik moeite met die selectieve verontwaardiging, zelfs al betrap ik mezelf er ook op.
bewijst maar weer. dat we ook maar mensen zijn…