Workshop met klantenbinding

Ze kreeg het voor haar verjaardag cadeau van haar schoonzus, een schilderworkshop bij een bekende kunstenares. Dat wil zeggen, ze kende haar niet maar als leverancier van artikelen in het maandblad Atelier had deze schilder landelijke bekendheid. Hoe dan ook, altijd leuk om wat nieuws te leren, een andere invalshoek biedt mogelijk blijvend perspectief. Bekend met de opdracht, in acryl bloei schilderen, had ze een voorbeeld meegenomen, een veld klaprozen.
Er kwam een aanvullende opdracht, schilder niet met penseel maar met een sponsje (zo’n schuursponsje dat feitelijk voor de vaatwas bestemd is). Omdat ze niet eerder op een dergelijke manier gewerkt had was dat een geweldige uitdaging. Maar wel iets waarbij af en toe een beetje steun en aandacht van de workshopleider gewenst was.
Het werd één grote teleurstelling. Behalve zij en haar schoonzus waren de deelnemers allen adepten van de beroemde schilderes. Erger nog, ze leverden qua werk letterlijk kopieën. Bekend met de opdracht toverden ze stuk voor stuk hetzelfde plaatje tevoorschijn. En dat onder luid applaus van de meesteres.
Haar werk werd als minderwaardig afgedaan. En, toen ze vertelde dat haar ervaring met name in aquarelschilderingen lag werd ze min of meer weggehoond.
Het eindresultaat verdween meteen naar zolder, ik verknip het nog wel een keer tot ansichtkaarten of zo, dacht ze. Ik zou daarentegen zeggen dat ze, de onbekendheid met materiaal in acht genomen een heel aardig schilderij gemaakt had. En dat een compliment meer op zijn plaats zou zijn geweest dan de botte behandeling die ze kreeg. Ik zou zeggen, stimuleren, aanmoedigen!

Later zag ze op de facebookpagina van de bekende schilderes de resultaten van de workshop. Dat wil zeggen, het werk van de adepten, haar werk en dat van haar schoonzus kwam niet in beeld.
Hoe zielig kun je zijn in je arrogantie!