Gisteren meldde ik op dit weblog (het bericht blijft voorlopig een maand bovenaan staan) dat ik in november en december een deel van mijn schilderijen exposeer en dat, indien er verkocht worden, de opbrengst naar Veen op de been gaat. Prompt kreeg ik de vraag wat daar de zin van was, kon ik het geld dan niet beter aan het MS-fonds (Lesley Veen lijdt aan een ernstige vorm van Multiple Sclerose) doneren zodat ook andere patiënten daar voordeel van kunnen hebben. Een terechte vraag, ik begrijp dat ik met deze keuze voor een patiënt anderen tekort doe. Want, waarom hem wel en een ander met vergelijkbare problemen niet. Ik kan dat makkelijk uitbreiden met waarom niet voor mensen met een ander ziektebeeld, waarom niet voor mensen met problemen van geheel andere orde, trek het zo breed als je wilt.
Voor ik mijn keuze maakte heb ik dat soort overwegingen ook de revue laten passeren. Maar dan toch de keuze voor het beperkte doel, de eenling. Op de eerste plaats omdat de man alleen op deze manier geholpen kan worden en de ziektekostenverzekeraar niet betaalt. Het argument dat er mogelijk meer mensen in vergelijkbare situatie verkeren moet ik afwijzen, met een versplinterde bijdrage is niemand echt geholpen. En dus heeft dat geen enkele zin.
En dus gun ik het aan een enkele patiënt, een stadsgenoot die ik overigens niet eens persoonlijk ken. En bovendien laat ik hiermee zien waardering te hebben voor een heel team vrijwilligers dat zich inzet om deze crowdfunding tot een goed einde te brengen. Er is ruim € 60.000 nodig, inmiddels is ongeveer de helft binnen. Wat mij betreft dus een alleszins zinvolle actie!
