Vandaag is het weer zover, maak ik de jaarlijkse gang naar de huisartsenpraktijk voor de griepprik. Ik sluit dan aan in een grote rij voornamelijk zestigplussers. De meesten hebben de linkermouw opgestroopt, ik ook. Er heerst een onbestemde sfeer. Van een deel van de gezichten straalt de spanning af, de rest ondergaat het wachten gelaten. Een enkeling heeft het hoogste woord. Juist hij of zij lijdt zichtbaar van het prikje. Ik geniet van de observatie. Mensen kijken kan niet alleen van een zonnig terras!
Ik sta op de rol voor een prikkie.
Vriendelijke groet,
In de rij, een man of vijftig voor me. Een geprikte komt tussen de wachtenden een bekende tegen. ‘Ik kom jou ook overal tegen!’
De wachtende: ‘Ja, tot vanavond.’
De geprikte: ‘Bij leven en welzijn!’
Het is toch maar een griepprik?