Drie meisjes, drie ijsjes

Na in de ochtenduren genoten te hebben van museale stukken gingen we nog een stukje fietsen. Het zonnetje scheen al was het nog niet echt warm. Nu is er voor een fietser  niets erger dan hongerklap, het gevoel dat je geen kracht meer hebt om vooruit te komen. Dus stopten we bij een cafetaria in het eerste het beste dorp en bestelden allebei een broodje kroket. Voor een uitgebreide lunch was het sowieso te laat, dan eet je ‘ s avonds niet meer. En, zo’ n broodje is best wel eens lekker!
Terwijl we zitten te genieten van onze snack komen er drie meisjes van, ik schat dertien binnen. Meisjes van dertien, dat is zo ongeveer de het makkelijkst te schatten categorie. Te groot voor het servet, te klein voor het laken. Op het oog al dametjes maar in gedrag nog kinderen. Ik hou het dus op ongeveer dertien, drie keer dertien. Dametje een bestelt een ijsje, een vanilleijsje, één bolletje, alstublieft in een hoorntje. Ze geeft de cafetariahouder een munt, ik kan niet zien welke. De tweede wil softijs met chocolade, in een bekertje. Ook zij geeft wat kleingeld. De derde is het volledig met haar vriendin nummer twee eens, softijs met chocolade. Ze geeft twee euro.
‘Dat is dan € 2,80,’  Het meisje schrikt, € 2,80 voor zo’n simpel ijsje? Dat heeft ze niet, in ieder geval niet bij zich. Haar vriendinnen springen bij, nummer één met vijftig cent, nummer twee met dertig.
Kakelend, zoals meisjes van dertien kunnen kakelen verlaten ze de zaak. Wij hebben inmiddels onze broodjes op en ik reken af. Buiten, bij de buren voor de deur likt het drietal hun laatste likje ijs.
‘ Die is niet goedkoop, zeg’, zeg ik.
‘ We komen hier nooit meer!’ Ze voelen zich afgezet, belazerd. Ik kan ze geen ongelijk geven.

2 Comments

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.