Ik kijk op mijn horloge, het is al half negen geweest. Opstaan, maar het is nog zo donker, het bed zo warm. Na een kwartiertje geef ik mijn verzet op, toch maar eruit. Gewoontegetrouw zwaai ik beide benen gelijk maar de vloer, je zult mij niet kunnen zeggen dat ik met het verkeerde been uit bed gestapt ben.
Sinds jaar en dag heb ik een afspraak met mijzelf, maandagochtend ga ik naar de sportschool. Even een uurtje bewegen, wat krachttraining. Ik heb niet veel zin, dat komt wel vaker voor. Zeker bij dat donkere natte weer. Dan verdwijn ik liever in mijn ochtendblad, snel de koppen en verdiep me in de artikelen die me aanspreken. En natuurlijk los ik de dagelijkse puzzel op.
Later dan normaal zet ik mijn sporttas onder de snelbinder. Onderweg laat ik me ophouden door een toevallige ontmoeting. Ik vind het wel best, ik heb nog steeds niet veel zin.
Een half uur later dan normaal meld ik me in de gymzaal. Het apparaat dat als eerste gepland staat is vrij. Bijna alles is vrij, het is rustig. Ik trek twee keer tien keer veertig kilo en de zin is terug. Aan het eind van mijn parcours heb ik weer zo’n tienduizend kilo verplaatst, het doet me goed.
In de stromende regen fiets ik terug naar huis, tijd voor een kop koffie en een roggesneetje kaas.
