En weer zijn er een paar gesneuveld, de herfststorm kwam te vroeg, de boom had nog teveel blad en te weinig kracht om zich staande te houden. Dor hout of veel te jong omgekomen? In dit geval het laatste.
Op mijn kilometer over de polderweg zag ik er weer drie liggen. En hier en daar wat geamputeerde forse takken. Het hoort bij het jaargetijde, het hoort bij het leven. Ik weet het, daar hoef je niet over te treuren. Nog een half jaartje en dan is het weer lente. Ik kijk ernaar uit.
