Een bijzonder verhaal, naverteld in mijn eigen woorden.
Om het jaar wordt in het Nootdlimbugse Lottum het Rozenfeest gevierd. De omgeving van het Maasdorp staat bekend om zijn rozen en de Roomse bevolking heeft er zo haar oogstfeest. Het dorp en vooral de kerk wordt versierd met rozen. Vrijwilligers van heinde en ver dragen hun steentje bij. Zo kwamen wij, toen we eens niets vermoedend tijdens de voorbereidingen door het plaatsje fietsten kennissen tegen uit de als onderdeel van de biblebelt bekend staande Alblasserwaard.
Bij het laatst
e feest was een tachtigjarige Rotterdammer, niet geheel zonder reden precies toen in het dorp. Hij had al een paar jaar contact met een Lottumse jonge blom, achtenzeventig jaren oud.
Het pad tussen de middenbeuken in de kerk was voorzien van een prachtig rozentapijt, alstublieft niet betreden, dat spreekt voor zich.
De Rotterdammer vroeg de organisatie of er een uitzondering mogelijk was op dat verbod, bijvoorbeeld na de laatste feestelijkheden, voor het opruimen van de versiering. Wel, dat kon en kort voor de bloemenpracht in de groene kliko zou verdwijnen liep hij met zijn Limburgse over de rozen. Halverwege stopte hij, ging voor zijn lief op de knieën en vroeg haar ten huwelijk. Wie zou dat kunnen weigeren? En ze leefden nog, en gelukkig!
Het klinkt als een sprookje…
dat komt door de laatste zin 😉