Zondag aten we bij het schnitzelparadijs. Of zoiets dan toch, groot uithangbord bij de parkeerplaats. Het was niet de eerste keus maar daar hadden we niet gereserveerd, sorry, geen plaats. Voor Hollandse begrippen waren we rijkelijk laat, een uur of half acht. Eerst maar eens kijken of we nog op het terras terecht kunnen. Dat kon maar, meldde het dienstertje: ‘We hebben niet alles meer wat er op de menukaart staat. Het is erg druk geweest en vooral de schnitzel liep hard.’
Nu waren we niet direct uit op een schnitzel en met onder andere nog biefstuk en zalmmoten kon de kok ons nog wel een maaltje bereiden.
Ik waarschuwde José, zette de fietsen op slot en we zochten het terras op. Onderweg worden we aangesproken door een ober, zelfde verhaal, druk, het nodige is niet langer voorradig. We stelden hem gerust, we komen er vast wel uit. Even later staat hij met de menukaart aan tafel en biedt hij aan ons bij de keuze te helpen. De schnitzel van 450 gram, XXL, is op, die van 350 gram, de XL, ook.
‘Ik wil u niet beledigen maar we hebben nog wel kleine schnitzels voor de seniorenporties.’ Die bleken ‘slechts’ 250 gram te zijn en stonden niet op de kaart.
‘Doe die dan maar, met champignons, ui en paprika.’
We hebben allebei ons stukje vlees niet helemaal opgegeten, we zijn kennelijk toe aan seniorenporties.
