Zo, ik ben weer terug. Vermoeiend hoor, zo’n tijdreis. Maar beslist de moeite waard.
Een enorme menigte verwelkomde me op het net gebouwde stadhuis. Een massa liet voor even de markt de markt, een vreemdeling zagen ze al niet zo vaak, laat staan een uit een verre toekomst.
Snel kleedde ik me om, ik mocht toch niet te veel opvallen. Mijn taak leek simpel, hou de toestromende menigte in toom, treed op wanneer het de druk wordt, regel het verkeer binnen het stadhuis en wijs de bezoekers de weg.
Het werd een niet aflatende stroom bezoekers die het bordes beklommen. In- en uitgaande drommen, ik was druk met het ordenen.
“Zijn dit echte ganzenveren?”
“Natuurlijk, in vijftienhonderd was er nog geen plastic uit China!”
Ja hoor, ze waren wel van plastic maar het spreekt voor zich dat ik onmiddellijk op mijn woord geloofd werd. Mij werd wel verteld dat ze niet meer te krijgen zijn, de volgende keer wordt de ganzenveer vervangen door een kroontjespen.
Het was een feestje, voor mij en voor al die bezoekers. Iedereen had het zichtbaar naar zijn of haar zin. Behalve dan die tot de schandpaal veroordeelde en die pestlijders in de ziekenboeg.
Volgend jaar weer, hoop ik.
