Vuile handen

Maak je geen zorgen, ik ga het niet hebben over mensen die met welk soort van criminaliteit dan ook hun handen vuil gemaakt hebben. Zelf was ik mijn handen in onschuld en de mensen in deze anekdote ook (in ieder geval voor zover ik weet).
Woensdag, aan het eind van de middag, stapte ik in de bus naar Gouda. José moest tot zes uur werken en om haar dan naar Schoonhoven te laten rijden, daar snel een hap naar binnen te moeten werken en dan terug naar de Kaasstad te moeten, een gezamenlijk hapje in een Gouds restaurant voor onze voorstelling in de schouwburg was een aantrekkelijker alternatief.
Even na half zes stapte ik in de streekbus, scande mijn OV-chipkaart en keek waar een plekje vrij was. Dat wel zeggen, dat wilde ik maar direct al op de eerste stoel, rechts in de bus zat een Afrikaanse. De dame is mij wel bekend, vanwege de inburgering had ze bij ons geruime tijd stage gelopen. Een, laat ik zeggen nogal druk typje met een grenzeloze fantasie maar ook een traumatisch verleden. Ze is, ik wist dat, niet lang geleden van de Zilverstad naar buurdorp Bergambacht verhuisd. Dat kleine stukje kan ik wel blijven staan en we raken aan de praat.  Zij praat, ik probeer te luisteren. Er schijnt van alles mis te zijn met haar nieuwe woning en met de contacten met de huisbaas. Ik hum een beetje, iets tussen ja en amen. Op een gegeven moment zegt ze het liefst terug te gaan naar Afrika maar dat haar kinderen niet aan te kunnen doen.
De buschauffeur draait zich half om en vraagt of hij dan in een rolkoffer met haar mee mag. Wat grappen over en weer en dan vervolgt zee haar klaagzang.
‘ Het huis is zo smerig, als ik met mijn hand’., ze maakt een vegende beweging,’ over iets heen wrijf wordt mijn hand wit’.
Ik schiet in de lach en leg uit waarom, als wij met onze hand over iets vuil wrijven wordt onze hand zwart!
Die grauwsluier past ons duidelijk allebei niet.