Het mag dan herfst zijn, het wil maar geen herfst worden. En dat moet je waarnemen, grijp je kans. Dus stond gisteren en eergisteren mijn ezel buiten met een in eerste instantie leeg doek van 80 bij 60 centimeter. Een krijgertje, op het punt weggegooid te worden , de filiaalchef had geen idee wat hij er verder mee moest doen. Sterker, hij had er nooit iets mee gedaan. Rembrandt had voor zijn Nachtwacht een veel grotere lap linnen nodig maar, neem van mij aan, ook op 80 bij 60 past een hoop verf.
Op internet passeren dagelijks heel wat foto’s met uiteenlopende onderwerpen. Af en toe bewaar ik er eentje, misschien wordt het ooit een schilderijtje. Zonsondergangen, weidse beelden van onze prachtige polders, herfstkleuren, menig fotograaf legt ze al dan niet professioneel vast. En ook zelf schiet ik nog wel eens een plaatje. Het wordt nooit precies het schilderij, wanneer ik het gebruik maak ik een uitsnede, laat ik dingen weg, voeg ik iets toe.
Normaal gesproken schilder ik binnen maar de afgelopen dagen boden een uitgelezen kans de werkplaats buiten te zoeken. Goed licht, geen wind, een behaaglijke temperatuur, beter kan niet. Gisteren plaatste ik hier werk in uitvoering, er was nog veel te doen al was ik tevreden over de compositie. Vandaag hier het (voorlopig) eindresultaat, nog op de ezel. Het kost me altijd nog een paar dagen om te kiezen voor een het is af, signeren en aflakken. Maar hier gaat het nog hooguit om de laatste verfstreekjes.
Heel mooi vind ik het Carel.
Het zou zomaar de titel van een boek kunnen zijn: ‘De herfst die weigerde herfst te zijn’. Er borrelt nu een verhaal omhoog bij mij. Even wat steekwoorden opschrijven want ik kan pas vanmiddag schrijven.
Hang je het schilderij aan de muur thuis?
dankjewel, leuk elkaar tot inspiratiebron te kunnen zijn. Ik ga voor het schilderij een plekje zoeken.