In het dorpscafé staat nog een kwispedoor. Speciaal voor hem, hij is al jaren de enige gebruiker. Sinds Gertjan den Oudsten, bijgenaamd de geit omdat hij altijd zo mekkerde, het tijdelijke voor het eeuwige verruilde al, zo’n zes jaar geleden alweer. Toen deden ze in een halfzatte bui nog wel eens een wedstrijdje ver spugen. Niet dat de waard dat erg kon waarderen, de fluimen haalden niet altijd de pot. Zo eens in de week drinkt hij er nog zijn kopstootje en pruimt hij er zijn tabak, zijn enige uitje. Ver spugen is er niet meer bij, er zijn geen tegenstanders meer.
