Ik kan het niet laten. Het begon anders dan ik gedacht had. Hoewel mijn agenda daar duidelijk over was, ik was glad vergeten dat ik een schilderafspraak had. Maar om zeven uur, donderdagavond, waarschuwde een bliepje op de telefoon me dat ik om half acht met mijn schilderspullen verwacht werd.
Snel schakelen dus. Ik had geen doek geprepareerd, niet nagedacht over een onderwerp. Dan maar tekenen, ik schuif een tekenblok, met potloden en mijn brushpennen in mijn rugzak, wens mijn lief een ook voor haar onverwachte rustige avond, trek mijn jas aan, zet mijn helm op. Toch nog netjes op tijd kom ik terug plekke.
Nu nog een onderwerp, ik zoek even wat ideeën op internet. Maar een portret met potlood, daar vul ik geen anderhalf, twee uur mee. Er komen wat tijdschriften op tafel, aan hulp in dat soort situaties zoals gewoonlijk geen gebrek.
Mijn oog valt op twee kinderen, wat grof geaquarelleerd. Laat ik het maar met ecoline proberen.
Et voila, daar zijn ze dan.
