Ik zat wat te bladeren in een oude uitgave van Onze taal, had nog een kwartiertje over voor het bedtijd was. De tekst drong nauwelijks tot me door, dus eigenlijk was het al de hoogste tijd om te gaan slapen. Maar ja, ik ben nu éénmaal een mens met vaste gewoontes.
Mijn oog viel op een fotootje van Wim Daniëls en ik voelde de onbedwingbare noodzaak mijn mini schetsboek te pakken en die kop na te tekenen.
Zo zie je maar, inspiratie komt op de meest ongelegen momenten. Want, hoe klein ook, binnen een kwartier krijg ik zo’n tekening niet op papier.
Waarom Wim Daniëls? Ik ben al sinds jaar en dag fan van de manier waarop hij met woorden speelt en laat spelen.
