Reisje langs de Rijn

Eerst wat aarzelend maar allengs enthousiaster was ze over de Rijnreis die ze met de Kerst zou maken. Voor het eerst naar het buitenland op haar tweeëntachtigste, dat is niet niks. Een goede bekende, niet eens echt een vriendin, had haar gevraagd mee te gaan. Het kon net van haar schamel pensioentje en de kinderen hadden het goed gevonden. Misschien waren die zelfs wel blij dat ze een keertje over konden slaan met de feestdagen. (Of is dat gemeen gedacht, vroeg ze me nog.)
Maar naarmate de vertrekdatum naderde was ze toch wel wat zenuwachtiger geworden. Vooral tegen de autorit naar Arnhem zag ze erg op.

Vanmorgen kwam ik haar weer tegen. Ze stond in een grote pan soep te roeren, ‘ik kook nog wekelijks voor de oudjes’ had ze de kok aan boord verteld. Trots vertelde ze dat ze daarop als enige in het kombuis had mogen komen en daar was rondgeleid.
‘Wat is dat klein en krap werken, Carel, ik ben blij dat we hier meer ruimte hebben.’
Ze had genoten van de reis, het was een grote verwennerij geweest. In Koblenz was ze naar de nachtmis geweest (‘en ik ben niet eens katholiek maar het was prachtig. Alleen ‘s nachts terug naar de boot was wel eng, al die dronken jeugd op de kade’). En ja, als ze tijd van leven heeft gaat ze volgend jaar weer.
Ik geniet van zo’n moment, dat mag toch?