Telefooncirkel

‘Goedemorgen, mevrouw Hoefsloot, een nieuwe dag, een nieuwe telefooncirkel.’
‘ Hallo Ali, met An, heb je lekker geslapen, fijne dag.’
‘ Ha Kees, met Ali, het duurde even voor je opnam, toch niets aan de hand?’
Korte gesprekjes, door naar de volgende in de hoop dat er geen kink in de kabel komt. Meestal, bijna altijd gaat het goed. Soms heeft een van de deelnemers verzuimd zijn of haar afwezigheid te melden. De contactpersoon wordt dan ingeschakeld en belt even later terug: ‘Niets aan de hand, gelukkig, moeder logeert een paar dagen bij haar zus in Den Haag’ .  Een vermaning is dan niet eens nodig, dat sorry, vergeten komt vanzelf.
Af en toe komt het stel bij elkaar, zien ze eindelijk welk gezicht bij die stem hoort. Vaak leidt dat tot geanimeerde gesprekken, zelfs in die korte ochtendtreffens leren ze elkaar al aardig kennen en dat smaakt soms naar meer.
Alleen dit soort contacten is al niet onbelangrijk maar de laatste maanden was het tot drie keer hard nodig. Want je zal maar uitglijden of uit je bed vallen en niet meer op kunnen staan. Uren in het donker liggen, kleumend op de koude vloer in je nachthemdje, je geen raad weten. Dan komt zo’n telefoontje, al kun je hem niet opnemen, toch als een bevrijding. Je weet dat er alarm geslagen wordt, dat het niet lang meer duurt voor iemand je helpt, een arts waarschuwt.
Vaak zijn ze wel op een alarmcentrale aangesloten maar die rode knop is dan net ‘ s avonds of ‘ s nachts niet binnen bereik.
Was ik alleen, ik zou me aansluiten!