Die groene

Alweer enige tijd geleden prees een Nederlandse fietsfabrikant haar producten aan in een televisiereclame. Een klant maakt een proefrit, neemt het stalen ros goed onder handen  en komt, uitermate tevreden over de testresultaten terug bij de rijwielhandelaar. Het lijkt hem wel wat maar “heeft u hem ook in het groen?”

Het is een mooi gebied om te fietsen, tussen Dinkel en Regge. Er zijn zoveel mooie fietsstreken in ons land, dat is waar, maar dit verhaal speelt zich toevallig af in Twente, dichtbij de Duitse grens. We zijn goed en wel Ootmarsum uit als we een gezinnetje zien naderen, vader, moeder en twee kinderen. De jongste heeft moeite met de kennelijk iets te grote fiets. Hij schuift over zijn zadel van links naar rechts om grip op de pedalen te houden. Als dat maar goed gaat, denk ik dan en ja hoor, vlak voor ons gaat hij onderuit. Zuslief zit er te dicht achter en duikelt over hem heen, pa knijpt hard in de remmen en voelt de fiets zijwaarts wegglijden. Alleen moeders houdt zich staande.

Omdat ik ook maar een gewoon mens ben heb ik moeite mijn lachen in te houden. Het is net een slapstick, een homevideo die zo in zo’n flauw programma kon worden opgenomen.  Het lijkt ook allemaal niet zo ernstig, meer de schrik.

En die kleine brullen natuurlijk, dat begrijp ik best. “Ik had toch gezegd dat dit een rotfiets is, ik had die groene gewild!” Sorry, ik kon het niet helpen, de lach was niet meer tegen te houden.

0 Comments

  1. Gelukkig hadden mijn dochter en ik meer afstand gehouden van onze zoon, toen hij viel met fietsen op de laatste warme zondag dit jaar. Ook hij fietst op een net iets te grote fiets, maar moest in dit geval rekening houden met voetgangers die stil stonden op het fietspad.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.