En zoet is de herinnering

Anna zit voor het raam, overziet de lege straat. Het is saai weer, grauw en winderig. Geen weer om even een half uurtje te gaan wandelen. En dat doet ze zo graag, ze is blij dat ze nu eindelijk toch voor een rollator gekozen heeft, het geeft haar zoveel meer zekerheid. Maar misschien komt een van de kinderen nog langs, of een van de kleinkinderen. Ze is altijd blij met zo’n afleiding maar weet dat de jongens er geen vast patroon op na houden. Dat heeft ze hen zelf geleerd, dwing je niet in onvrijheden.

Kort na de oorlog waren ze getrouwd, zij met haar Arie. Het was even wachten geweest op een woning maar toen die gevonden was kon het. In de oorlogsjaren hadden ze elkaar weinig gezien, ze woonden te ver van elkaar. Dus er was heel wat in te halen. Een goed jaar later hingen de eerste luiers aan de waslijn. Anna was moeder Anna geworden. En in de tien daaropvolgende jaren volgden nog zeven zwangerschappen en negen kinderen. Het leek wel of ze net als vieze Lize in het liedje van Robert Long altijd positiejurken droeg. Ze glimlachte bij de herinnering aan dat vrolijke liedje.

Ze waren maar druk met hun kroost, vader Arie en moeder Anna . En vooral met het voeden van al die schreeuwertjes. Want, schreeuwen konden ze. Zij was het wel gewend maar Arie kon er niet altijd tegen. Dan vervloekte hij er weer een, vaststellende dat die wel van de melkboer moest zijn geweest. “De melkboer?, nou nee, als er een vent de zonde niet waard was dan was het de melkboer wel!”Die boef die een balletje in zijn halvelitermaatje had en daardoor altijd te weinig leverde. Ze had het gevoel dat ze de enige was die het door had, de rest van de vrouwen had meer aandacht voor de roddels. Nu kwam dat misschien ook wel omdat ze vanuit de oorlogsjaren als bakkersdochter wist dat een wit brood uit twee halfjes en een extra sneetje bestond. Nood breekt wet noemden ze dat.

Die buurvrouwen wisten overigens altijd eerder dan Arie dat het zaad weer niet op de rotsen gevallen was. De maandelijkse witkatoenen lappenwas bleef dan weer uit. Tot de tiende geboren was en de huisarts haar voorzichtig vertelde dat er ook andere dan de door de kerk toegestane manieren waren om zwangerschappen te voorkomen. Ze vond toch zeker ook wel dat het nu genoeg was. Voor haar ging een wereld open, ze vond het inderdaad genoeg! Overdag al dat grut over de vloer, dat van haar zelf en de nodige vriendjes en vriendinnetjes en ‘s avonds achter de naaimachine, kleren voor zichzelf en de kinders maken maar ook nog bij wijze van bijverdienen gordijnen stikken. Arie had een behoorlijke baan en een redelijk salaris maar moest op een gegeven moment een loonsverhoging weigeren omdat hij dan uit het ziekenfonds zou gaan en de veel te dure ziektekostenverzekering voor het gezin niet op te hoesten was.

Tevreden staat ze op om theewater op te zetten. Ze geniet altijd van dit soort herinneringen, het waren andere tijden, niet altijd even gemakkelijk. Maar geen slechte tijden.