Voor eeuwig samen

Anton en Barbara hebben eindelijk de knoop doorgehakt, ze gaan samen verder in een samen gekocht huisje. Het was geen gemakkelijke beslissing, het appartementje van Barbara was te klein, daar zat de pijn niet. Maar Anton woonde in een veel te grote villa en bovendien vond Barbara er te veel in van Antons eerste vrouw. Natuurlijk begreep hij dat maar hij had er zijn mooiste jaren gehad, met zijn Annelies en hun inmiddels zelfstandig wonende kinderen.

Ach ja, Annelies, veel te jong gestorven. Het was een goed huwelijk geweest, al die jaren. En er was een abrupt einde aan gekomen. Hartstilstand, in haar slaap overleden. Je ziet het niet aankomen als bij een ernstige ziekte, er is geen voorbereiding, geen ernaartoe leven mogelijk. En toch had Anton het verlies niet eens zo ervaren. Annelies was immers alle nachten bij hem langsgekomen. Ze zat dan even op de rand van het bed en dan namen ze de alledaagse beslommeringen door, ze sprak hem moed in, ze tipte hem over het menu van de volgende dag, zij sprak hem af en toe vermanend toe, “het wordt tijd dat je weer eens stofzuigt” of “laat de ramen maar weer eens lappen, je kunt haast niet meer naar buiten kijken”. Mannen zien zoiets niet uit zichzelf dus Anton was blij met die goedbedoelde adviezen.

Maar Anton merkte dat hij contacten met de levenden miste. Dus besloot hij, drie jaar na het overlijden van Annelies bij de start van het nieuwe seizoen zich weer aan te melden bij zijn oude bridgeclub. En zo zat hij op die septemberavond, nu twee jaar geleden voor het eerst aan de kaarttafel met dat andere nieuwe lid die zich als Barbara had voorgesteld. Al hadden ze nog nooit samengespeeld, het kaarten ging als vanzelf. Ze voelden elkaar blindelings aan. En ook verder klikte het. En zo werd Barbara stapje voor stapje Antons nieuwe maatje, zijn vriendin, zijn latrelatie. Annelies was wat minder langsgekomen in die periode, ze gunde hem zijn nieuwe geluk en wilde daar niet tussenstaan.

Vanavond hebben Anton en Barbara de knoop doorgehakt, ze gaan samen op zoek naar een nieuw huis en de villa gaat in de verkoop. Eenmaal thuis schonk Anton zich een glaasje korenwijn, er viel wat hem betreft wel wat te vieren. Hij voelde het, hij stond aan de vooravond van een nieuwe periode in zijn leven en dat zou weer een gelukkige worden. Opgewekt poetste hij zijn tanden, trok de pyjama aan en liep naar zijn slaapkamer. Daar sloeg de schrik hem om het hart. Er raasde een furie door het vertrek, kasten waren leeggehaald en omgegooid. Anton schrok van zijn Annelies, zo kende hij haar helemaal niet. Ze siste hem toe “wat denk je, dat je me zomaar kunt verlaten, mij alleen achterlaten in dit grote huis, vergeet het maar, ventje”. Anton vluchtte verbouwereerd naar zijn hobbykamer, de deur met een klap achter zich dichtgooiend. En Annelies fladderde hem na, dwars door de gesloten deur en in haar kwaadheid sloeg de modelspoorbaan die met zoveel liefde en zorg gebouwd was aan gruzelemente. Toen, ineens was ze uitgeraasd en verdwenen.

 

De volgende dag wachtte Barbara vergeefs op het beloofde telefoontje. En toen ze een dag later nog niets gehoord had begon ze zich toch wel zorgen te maken. Anton nam zijn telefoon ook niet op. Ze probeerde zijn vaste nummer, z’n mobieltje, keer op keer maar steeds zonder resultaat. Tegen de avond besloot ze naar de villa te gaan, toch maar even kijken wat er aan de hand was. De BMW stond voor de deur, Anton zou dus thuis moeten zijn.  Op haar aanbellen werd niet gereageerd, het bleef griezelig stil in het huis. Gelukkig had ze een sleutel en na een lichte aarzeling opende ze zelf de voordeur. Beneden was er geen teken van leven, alleen op de aanrecht vond ze het lege jeneverglas. Op haar roepen kwam geen enkele reactie. Eenmaal boven, op de slaapkamer sloeg de schrik haar om het hart. Wat was hier gebeurd? De kasten waren omver gegooid, de vloer lag bezaaid met kleren en glasscherven en op de muur in grote letters Je blijft hier. Maar geen Anton. Uiteindelijk vond ze hem in de treinkamer, ineengedoken in de verste hoek, de armen boven zijn hoofd, alsof hij een klap af wilde weren. De glans was uit zijn ogen verdwenen. Ook hij moest voor eeuwig in dit huis blijven. De villa staat nu te koop, veel kijkers, geen kopers.

0 Comments

  1. Bij de eerste zin dacht ik: hé, dat verhaal ken ik al. Ben dus even aan het scrollen geweest en zag dat je het op 30 september ook al geplaatst had.
    Toen heb ik niet gerageerd. Nu wel.:-)
    Ik vind het een bijzonder verhaal, maar weet niet precies wat ik er mee aan moet.

    1. ik zie het, he is een oudje maar natuurlijk niet de bedoeling hem dubbel te plaatsen. Ik haal de eerste weg (geen reacties). En wat je ermee aan moet? Tja, ik had vorig jaar, bij de presentatie van Adrenaline een spannend en eng verhaal nodig. Dit werd hem. Een maand later viet ie in de prijzen bij een wedstrijd in Zoetermeer (in iets aangepaste vorm, het verhaal moest in die stad spelen).

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.