Het bord, te koop, staat er nog. Nauwelijks zichtbaar, overwoekerd door een jaren verwaarloosde tuin. Drie verschillende makelaars hebben hun best gedaan het huis te verkopen, alle drie staakten ze hun pogingen, het zinloze ervan inziend.
Het is de buurt een doorn in het oog. Een zo lang leegstaand pand is geen reclame voor de wijk. Het huis toont door gebrek aan onderhoud steeds meer gebreken. Dat begon met het gemis van een noodzakelijke schilderbeurt maar inmiddels zijn ook gevolgen van lekkages zelfs op afstand zichtbaar. De dakgoot voor hangt scheef, de regenpijp mist de aansluiting en voert niet meer af.
De eigenaar of liever de erfgenaam van de oorspronkelijke bewoners heeft zich nooit laten zien. Het gerucht gaat dat hij inmiddels afziet van zijn recht. Dat dat de reden is dat er geen makelaar meer betrokken is. Maar er gaat nog een gerucht, eigenlijk al vanaf het tragische overlijden van het bejaarde stel, alweer meer dan vijftien jaar geleden. Wat er precies gebeurd is kunnen we alleen maar naar gissen. Op een dag werd het echtpaar dood aangetroffen. Het overlijden moet al meer dan een week eerder hebben plaatsgevonden. Bij onderzoek is nooit vastgesteld of een van beide eerst de ander doodde, laat staan wie. Of, ook niet of ze allebei door dezelfde hand hun einde vonden. Er waren geen sporen van braak, er werden geen onbekende DNA-sporen gevonden.
De vijfentachtigjarige buurman verwijst naar een dochtertje, toen drie, dat ooit verdronken is in de ondiepe vijver in de achtertuin.
Een vreemd huis?
Of een vreemde eigenaar?
Vriendelijke groet,
Bange kandidaatkopers