Eigenlijk is het niets gedaan meer voor haar, wonen in het bovenhuis. De steile trap neemt ze alleen nog als het echt moet, als ze bij voorbeeld naar de dokter moet. Boodschappen doet de buurvrouw gelukkig trouw voor haar. En die neemt dan meteen de schaarse post mee die beneden op de deurmat ligt. De voordeur kan ze openen door aan een touw, bovenaan de trap te trekken. Dat is nog een hele wandeling, van haar stoel voor het raam naar de trap.
De deur doet ze alleen maar open als ze de beller vertrouwt. Via het spionnetje dat vanuit haar gemakkelijke stoel te zien is taxeert ze de bezoeker. Kent ze hem of haar niet dan doet ze niet open. En dan maar hopen dat de beller genoeg geduld heeft en nog steeds staat te wachten. Haar kinderen en kleinkinderen weten dat het tijd nodig heeft maar onlangs moest ze die lange steile trap af omdat een collectant niet voldoende geduld had kunnen opbrengen en doorgelopen was. Voor collectanten trekt ze niet meer aan het touw, een mens is nooit te oud om wat te leren!
Handig is dat wel zo’n spionnetje. Gelukkig zijn haar ogen nog goed 😉 Mooi verhaal 🙂
ze zou niet zonder kunnen
Zo is het maar net!
lastige keuzes maar safety first
Het “spionnetje” doet me weer denken aan mijn tante die kosteres was van de Oosterkerk aan de Burgemeester Reigerstraat. Helaas is die mooie kerk (waar ons huwelijk werd ingezegend) jaren geleden afgebroken om plaats te maken voor de RABO. bank.
In de huiskamer was een touw onder de vensterbank waaraan mijn tante een ruk gaf als in het spionnetje een vertrouweling was waargenomen. Het orgel uit die kerk afkomstig uit een Frans klooster, ik dacht rond het jaar 1600 werd herplaatst in de Tuindorpkerk aan de van Riellaan, maar dit terzijde.
( Aardig Carel, dat vaak jouw artikelen bij mij herinneringen oproepen aan mijn jeugd.)
dat doet me deugd, Jan.