Doorgaans eten we maar met tweeën en dan is een kilo vlees best wel veel. We doen er dan zo’n drie maaltijden mee. En dat is maar goed ook, dat vlees moet uren sudderen! Maar er is zoveel mee mogelijk. In eerste instantie maakte ik vaak een boeuf bourgignon, José koos voor een Indische variant. Een deel werd met plezier genuttigd, de rest verdween in de vriezer, dat komt altijd later nog eens van pas. Maar ook een lapje draadjesvlees is natuurlijk niet te versmaden. Deze keer heeft het vlees met niet veel meer dan een laurierblaadje gesudderd. De eerste keer aten we het, zeg maar naturel met rode kool. De tweede keer werd een deel ingezet voor een ouderwetse hachee, we aten hem met spruitjes. niet te versmaden. En de laatste stukken smulden we gisteren van, aangekleed als een Griekse stifado, met ui, knoflook, tomaten en kaneel. En op die manier heb je drie verschillende, maar heerlijke maaltjes,
Ik weet het, mijn moeder. Als we vroeger draadjesvlees hadden wisten we het met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, zondagmiddag zijn er zelfgemaakte kroketten op brood! Sommige dingen vergeet je al je levensdagen niet!
Dat is best veel werk zelfgemaakte kroketten en dat met zo’n groot gezin erbij, petje af.
dat valt toch wel mee, Trudi! Vooral als je het leuk vindt en geniet van het genieten
Mijn moeder stoofde de runder-/riblappen altijd op een petroleumstel. Met maar één brander. Dat was pas sudderen! Ik gebruik de kleinste pit van mijn gasstel met een sudderplaat eronder. En nog gaat het te hard naar mijn zin. Het petroleumstel is in mijn bezit, maar ik heb geen plek om het veilig neer te zetten, anders gebruikte ik het zeker!
Ben gek op draadjesvlees. In alle bewerkingen!
kan inderdaad niet traag genoeg gaan, dat sudderen.
en ik ben helaas net als mijn moeder was., slecht in vleesbraden. het gaat altijd mis…Maar vind het wel lekker natuurlijk.
Dat kan toch haast niet, altijd mis.