Bij onze oosterburen is het een kersttraditie, gans op tafel waar in de Angelsaksische landen de kalkoen het haasje is. En waarom ook niet. Schiphol ondervindt enorm veel last van dit heerlijke gevogelte. Onze boeren en tuinders klagen steen en been over het afgrazen van hun landerijen. Er zijn er te veel van, zoveel zelfs dat als we allemaal zo’n beestje in de oven zouden schuiven er nog genoeg overblijven. Even de uiterwaarden inlopen en je kunt ze met blote handen vangen. Wel even opletten dat je niet die van Nils Holgersson van zijn veren ontdoet. Over die veren gesproken, verkopen! Dat is dure kussenvulling. De gans met cranberry vullen, wedden dat het een geslaagd maaltje wordt? Dus, prettige kerstdagen.
Om je ongans te vreten 😉 Jij ook fijne kerstdagen, waarde Waldorf.
mooi woord, ongans, zelfs voor wat ooit een gans was
ik heb net eend in de koelkast liggen…..
volgend jaar dan maar.
fijne dagen
gans met oud en nieuw dan, ze zijn het land nog niet uit
Cranberrievulling!? Voor je kussen?
je hebt gelijk, ik ga er iets anders van maken 😉
Gans op Kerst… da’s ook het eerste dat ik hoor, bij ons (België) is dat toch overwegend kalkoen. ‘t Kan nochtans niet slecht zijn.
Fijne eindejaarsfeesten 🙂
niet verder vertellen hoor, wij hebben een uitgebreide indische rijsttafel
Nu je het zegt… kan me niet heugen dat ik ooit gans heb gegeten en waarom eigenlijk niet?
geniet van je Pekingeend en van je prille moederschap
Voor gans moet je wel heel dom zijn, toch? Of was het nou de gans die dom was?:-)
gans het ganzenvolk loopt gakkend in de val, dom toch
Hoi Carel,
Ik herinner mij nog uit mijn jongelingstijd toen ik pas verkering had met de vrouw die thans al meer dan 59 jaar mijn partner is.
In haar huis was het niet bepaald een vetpot, ieder duppie moest worden omgedraaid, sociale voorzieningen waren er nauwelijks, maar ondanks dat heerste er bij haar thuis een hartelijke sfeer. Zo had mijn a.s. schoonvader de hand weten te leggen ( voor een vriendenprijsje van naar ik meen 5 gulden) op een enorme gans die na slachting 15 pond bleek te wegen.
Alvorens de gans geslacht en wel was en door mijn a.s. schoonmoeder gebraden in een aantal pannen lag ging er wel het een en ander aan vooraf.
Zo gingen mijn a.s. schoonvader en ik beiden op pad en diende de gans te worden overmeesterd die tot dan het rijk alleen had op het veldje behorende tot de dienstwoning van de congierge van de voormalige gasfabriek aan de Blauwcapelseweg te Utrecht. Uiteindelijk slaagde ik erin het weerbarstige dier te overmeesteren, niet nadat ik diverse schrammen had opgelopen en wij beiden er in slaagden het dier in een jutezak te wurmen. Met de kop uit de zak om verstikking te voorkomen heb ik het dier vervolgens op de stang van mijn herenrijwiel geplaatst en wijdbeesn de tocht naar huis ondernomen.
Daar moest de clandestine slachting plaatsvinden, overigens toen heel gewoon, dat huisslachtingen van kippen en konijnen thuis plaats vonden.
Mijn schoonvader beschikte slechts over een zakmesje, waar diverse andere handige hulpmiddelen in waren ondergebracht, die er slechts met veel moeite waren uit te halen, maar goed, eindelijk kwam dan een bot mesje tevoorschijn3, dat zowel op het granieten aanrecht en ook op een stenen buitenmuur werd aangescherpt.
Aan mij werd de slachting toevertrouwd, ( nee jochie, daar ken ik niet teuge hoor, dat mot jij maar doen ) en toen, wat te drommel, was ik niet een jongen van Jan de Wit, van Tromp en Piet Hein, die krijgen ze lekker niet klein, greep ik manmoedig het mij aangereikte zakmes en terwijl mijn a.s. schoonvader het hoofd afwendde vilde ik het tegenspartelende dier tot het bewegingloos op de kokosmat lag.
Daarna begon nog nog een zeer smerig werkje, nl. het plukken van de enorme verendos en thans ruik ik nog die vieze lucht toen het dier in heet water was gedompeld en het plukken beginnen kon. Getsie als ik daar nog aan denk.
Mijn a.s. schoonmoeder is geloof ik 2 dagen druk geweest om de enorme bouten te braden en kwam pannen tekort.
Dagen lang hebben wij gedwongen gegeten van dit enorme gevaarte, maar later hebben we er nog wel hartelijk om gelachen en ook krachtig vastgesteld: dit is eens maar nooit weer. Maar ja, hadden we niet een hongerwinter meegemaakt als rechtvaardiging van ons handelen? In de oorlog had een mens er een “moord “voor gedaan voor zo’n buitenkansje.
Ik besef beste Carel en andere lezers van je rubriek, dat die wel met enig afgrijzen mijn reactie zullen lezen, maar ik vond toch, dat ik dit verhaal schrijven moest.
met vr. groet,
Jan Spier
een mooi verhaal, Jan, maar vanaf nu ben ik tegen onverdoofd slachten 😉 Wat ik mis is, smaakte het beestje?
Hoi Carel,
Allereerst wens ik je nog een gelukkig nieuwjaar voor jou en allen die je lief en dierbaar zijn.
Wellicht heeft mijn verhaal over het slachten van de gans bij jou wat weerzin opgewekt, maar vergeet niet, dat ik het nu heb over een periode dat ik 18 jaar was. In die tijd was het trouwens de gewoonste zaak van de wereld, dat thuis kippen en konijnen ( onverdoofd) werden geslacht.
Een konijn of kip of konijn met de kerst was iets speciaals. Soms kregen wij dat thuis ook en dan werd zo’n dier onder 6 personen verdeeld. Tegenwoordig haal je kip als je een makkelijke dag wilt en is het geen tractatie meer ( voor velen).
Zelf heb ik meer moeite met de grote legbatterijen waar duizenden dieren op een kluitje zitten.
Dat is pas echte dierenkwelling en daar zouden we meer tegen moeten protesteren!
eens dat die grote legbatterijen en kistkalveren enzo nog veel meer dierenleed met zich brengt.