Het is vrijdagmiddag, ik ben bij de SWOS tijdens het derde etentje in het kader van de week van de aandacht, elders meer bekend als de week van de eenzaamheid, een kwestie van benadering. Aan tafel een man of vijftig, op tafel gebakken visjes met doperwten en worteltjes, een combinatie die de mensen van vroeger bekend is. Als toetje griesmeel met bessensap, lang leve de nostalgie.
Ik pik een visje mee, smaakt prima, en vertel en passant aan onze activiteitenbegeleidster dat we die avond naar de schouwburg gaan, Maarten van Rossum. Eh, nee, een cabaretier zou ik hem niet willen noemen. Wel een kletsmajoor. Maat dan wel een met een boodschap.
Acht uur, de voorstelling begint. Achter ons zit een oud-collega , niet voor het eerst dat we hem in de Goudse Schouwburg treffen. Eerlijk gezegd nooit geweten dat we vergelijkbare interesses hebben en bovendien puur toeval dat de ons toegewezen plaatsen steeds zo dicht bij elkaar liggen.
De heer van Rossum komt op, het decor is nagenoeg leeg, alleen een kan water, een glas, een koffiekopje en -kan op een tafeltje. De man drentelt over het podium heen en weer, in de rechterhand een draadloze microfoon. Met de huidige techniek zou ik een andere oplossing gekozen hebben, hij zal er zijn reden voor hebben.
Zijn betoog lijkt geïmproviseerd, slordig en van de hak op de tak. Maar er zit wel degelijk lijn in, hij maakt zijn punt, zijn positie snel duidelijk. Wat mij betreft is het preken voor eigen parochie. Prikkelende stellingname wordt door de zaal keer op keer geaccepteerd. Of zou het angst zijn? Ik denk het niet. Zijn betoog is dan ook verstandig in mijn ogen, nogmaals, preken voor eigen parochie. Goed gekozen wegen naar het beoogde doel. Socratische benadering, stap voor stap naar het gelijk. Dat bepaalde politieke stromingen er niet goed van afkomen is voorspelbaar en in mijn ogen terecht.
Hoe dan ook, een avondje genieten! Alweer!
Op naar de volgende plezierige avond.
Vrolijke groet,
We gaan gewoon door met genieten
☺