Iers

Voor het winkelcentrum staat een leprachaun, zo’n Ierse dwerg, groene jas, hoge hoed. Nee, geen dwerg, eerder een reus. Hij moedigt ons aan later op de avond bij de Dubliner naar Ierse volksmuziek te komen luisteren.

‘Nee, niet bij Molly op de begane grond, wij zitten op de eerste etage.’

Het is nog geen half acht en het feest begint om een uur of tien.

We moeten eerst nog eten en zoeken een restaurantje in de buurt. Of we op de uitnodiging ingaan? We zien wel.

Langs de boulevard is er genoeg keuze. Grill, vis, tapas, een Italiaan, een Aziatisch restaurant. We doen een aftelrijmpje, ienemienemutte, de Italiaan is de winnaar. Ik laat me de pizza Calzone goed smaken en neem een Irish coffee toe. Daarna slenteren we terug over de boulevard. Er is minder volk maar meer geluid. In diverse gelegenheden spelen inmiddels bandjes. Hoe het binnen klinkt weten we niet, buiten is het een kakefonie van jawelste. Een onbesliste battle met alleen maar verliezers.

We lopen langs Molly, ook daar life muziek, Ierse folk. Binnen zit de giant leprachaun aan de Guinness. Hij herkent ons.

‘Deze band is veel beter!’ Het zal, we geloven hem en zoeken een plekje. Een glas Guinness erbij en even later zingen we mee over Molly Malone en The fields of Atherley.

Zoiets kan gewoon op de Canarische eilanden.