Jaren van voorbereiding gingen eraan vooraf. In de zomermaanden fietste ik, als het ‘s morgens vroeg genoeg licht was twee keer in de week de 37 kilometer naar kantoor. En ‘s avonds terug natuurlijk. Meestal op zondag volgde dan nog een toertocht van 100 tot 150 kilometer, bij voorkeur door het open polderland of in geaccidenteerd terrein. In donkerder tijden trok ik drie maal per week de hardloopschoenen aan voor een uurtje rennen en eens per week gingen de noren mee naar de Haagse Uithof of, later, de Vechtse banen. Weer of geen weer, de conditie moest op peil blijven.
Jaar in, jaar uit kwakkelden de winters. Zes keer startte ik de alternatieve op de Weissensee, vijf keer reed ik hem uit, tijden tussen de 9 uur 11 minuten en 10 uur. Een keer moest ik total loss gereden door de zware weersomstandigheden na 160 kilometer stoppen.
1995 werd ik uitgeloot, te veel mensen wilden de tocht der tochten rijden en de organisatie moest haar grenzen trekken. Pech, volgende keer beter! En die volgende keer kwam twee jaar later. Eindelijk weer eens een van die nog zeldzame winters, genoeg vorst om de Friese kanalen en meren van een stevig pak ijs te voorzien. De dag der dagen naderde en de koorts steeg. Zou het nu eindelijk gebeuren. Wanneer geeft de organisatie het sein. Ter voorbereiding, stilzitten met ijs op de wateren is geen optie, rijd ik nog een paar toertochten.
Het is zondagmiddag. Met een paar schaatsmaten rijd ik de Vlist nog een paar keer heen en weer. Prachtige rivier in alle jaargetijden maar toch vooral als er ijs ligt. En dan ..
Een paar krabbelaars schuifelen voorzichtig naar een bruggetje. Ik zie ze te laat, rem krachtig en glijd in een scheur. Pols gebroken, direct naar de Goudse poli. Zetten?, gaat niet, dat wordt een fixateur externe, morgen terugkomen. Maandag een ijzeren gevaarte op mijn arm geschroefd gekregen, indrukwekkend gezicht, maar niet meer schaatsen.
Ik heb het elfstedenkruisje op mijn buik laten tatoeëren.
Een oudje, nog uit de Hyves-tijd, dat ik bij toeval terugvond. Inmiddels heb ik alle elf steden fietsend aangedaan. Niet in een keer en niet via de bekende route.
