Men, de niet Nederlander, zegt dat wij Hollanders vaak zo direct zijn in onze omgang met anderen. Dat we zo duidelijk en pertinent zeggen wat ons op het hart ligt. Dat we zo nadrukkelijk, zo onverbloemd vragen kunnen stellen. Ook als dat om gevoelige zaken als gezondheid of financiën gaat. Men omschrijft dat dan als lomp of bot. Anderen zijn wat dat betreft doorgaans voorzichtiger en maken een royale omweg. Ze zeggen iets tussen de regels door. En dan wil bij ons de boodschap niet echt aankomen. Wij begrijpen het dan niet, wij houden niet zo van dat impliciete. Wat zeg ik, wij willen het dan niet begrijpen, doen daar geen enkele poging toe. Of is deze stelling te expliciet?
Ik denk dat dit soort generalisaties nooit opgaan… kan ook aan mij liggen ik ben er allergisch voor, ik wil niet in een hokje.
nooit 100% natuurlijk maar het is in dit geval cultuurgebonden
.. ik denk dat ieder land wel zo’n handvol Hollanders heeft..
Je mag het best tegen me zeggen, maar van dat botte gedoe moet ik huilen..
ik kom je wel troosten, dan
de grens tussen direct en bot is even vaag als die tussen bot en onbeleefd.
perceptie ligt bij de ontvangende partij
Ik kan zelf niet tegen bot gedoe, zelfs al niet als iemand opTwitter ‘yikes’ zegt over iemand anders ava, maar sta zelf ook weer bekend om mijn directheid en er waren zelfs mensen achteraf door mij geïntimideerd blekente voelen om die reden. Mijn studenten zowel als mijn zoon zullen zeggen dat ik eindeloos geduld had, vriendelijk en afgestemd was, behalve die enkele keer dat…
Anderen, waaronder enkele van mijn beste vriendinnen, vinden mij juist weer errugg geduldigen, té begripvol en er té veel omheen draaiend.
Dus ja, als ik louter even mijzelf als refentie kader neem, dan hangt de beauty of botheid erg samen met situatie, contekst en persoon.
Maar als ik me dan mijn tijd in Turkije herinner, werkend in een internationaal hotel en dat was het dan ook echt, dan waren ‘wij Nederlanders’ overhet algemeen wel diegenen die regelmatig en oprecht onbedoeld mensen van andere nationaliteiten voor het hoofd stoten, en kon daar eigenlijk alleen mijn Zwitserse baas een puntje aan zuigen.
En terwijl alle niet-europeanen dus zelfs bang voor hem waren, konden hij en ik heel goed door één deur omdat we zo heerlijk direct en onszelf tegen elkaar konden zijn, to the point zullen we maar zeggen… vlot door konden werken én lol hebben ook nog. een verademing zelfs.
Dus ja, ik denk echt wel dat cultuurverschillen structureel aanwezig zijn en geassimileerd zijnmet onzepersoonlijkheid en dat uitzonderingen eerder door een combi van karakter en ‘buiten-nissige’ opvoeding komen dan andersom.
en zoiets probeerde ik in 120 woorden uit te leggen 😉
😉 was je ook heel goed gelukt – voor mij dan – maar vanwege je misschien retorische vraag op het einde, dit persoonlijke gekleurde verhaal ;-0
de stelling is nogal uitgesproken, niet iedereen ziet het zo, blijkt ook uit sommige reacties
Of van die culturen die alles onder de mantel der liefde bedekken. Of van die culturen die van stinkende wonden door zachte heelmeesters laten dooretteren. Of van die culturen die zeggen dat je zo vervelend bent als een te krappe onderbroek. Die laatse ken je vast niet, want die werd me net ingefluisterd door mijn niet Nederlandse echtgenoot. Ergo, elke cultuur heeft zo zijn eigen botheden.
ongetwijfeld en die laatste kende ik inderdaad niet 😉
hier heeft Elja ook mooi over geblogd.
en ken je deze?
http://stuffdutchpeoplelike.com/2011/05/28/dutch-directness/
Die van Elja was vrij recent, is het niet. De gelinkte blog kende ik niet maar ik kan me er in vinden
Als er al een antwoord op je vraag bestaat, dan is het mijne ‘nee’.
In feite zeg je dat de perceptie bij de ontvanger ligt
“…wij willen het dan niet begrijpen, doen daar geen enkele poging toe”: volgens mij is het angst. Angst dat de ander misschien zou kunnen verwachten dat jij dan jouw waarheid verteld. Zoiets. Denk ik.
volgens mij is het een gebrek aan subtiliteit 😉