We schrijven sportzomer 2012. De verwachtingen zijn hoog gespannen. We moeten Europees kampioen worden of tenminste in de finale tegen de Duitsers staan. De media hebben het hoogste woord. Het werd een debacle, de verwachtingen waren te hoog gespannen.
Maar niet getreurd, Bauke Mollema en Robert Gesink rijden een toptienplaats in het eindklassement van deze toureditie, we rekenen eigenlijk op een top drie notering. De renners vallen en herstellen niet snel genoeg van hun blessures, ze stappen vroegtijdig af. Ze maken de verwachtingen niet waar.
Tijdens de Olympische Spelen schiet een goedlachse ontspannen jongen van net 21 jaar zich met de handboog naar een prachtige vierde plek, net geen medaille. Volkomen onbekend, volkomen onverwacht. We zijn zijn naam al weer vergeten.
Fifteen minutes of fame..
dat is dan weer verwacht 😉
Gaat dit stukje over “onverwacht” of over de attributie van succes (aan jezelf) en mislukking (aan de ander)?
bedoeld is de geringe toevoeging die (on)verwacht heeft te schetsen.
Ja, zo schijnt het te gaan… Oneerlijk eerder dan Onverwachts
het is maar wat je verwacht
wel de lol, niet de lasten…
Ik vind wat jij schrijft over ‘onverwacht’ helemaal niet over ‘onverwacht’ gaan en dat is onverwacht. Dus is het goed, onverwacht toch nog!
Die onvoorspelbaarheid van sport. Dat blijft toch het allerleukste. Inderdaad. En dan is het altijd fijn om in ieder geval zelf geen verwachtingen te hebben en dan toch verbazing te hebben omdat veel wedstrijden anders uitpakken dan, inderdaad, verwacht. 🙂
gelukkig maar, als uitslagen voorspelbaar zijn kunnen we niet meer meedoen in de pooltjes 😉
Wat WE verwachten komt haast nooit uit. Dat onverwachte maakt het juist leuk. Gelukkig verwacht ik niks van sport. Ik ben ook bijna alle namen van de winnaars op de Olympische spelen alweer vergeten. Die van Epke blijft echter hangen. Is dat verwacht of onverwacht?
dat is niet verwacht of onverwacht, dat is interesse.