Drie dozijn jaren huwelijk

Zesendertig jaar geleden, daags voor ons trouwen waren we nog even in ons nieuw te betrekken huis in de Zilverstad. Nog wat boodschapjes in huis halen, hier en daar een laatste klusje en de CV instellen. En de auto in Schoonhoven achterlaten, na de bruiloft terugrijden leek op voorhand al geen optie. Voor we de terugreis met het openbaar vervoer aanvaardden (een hele belevenis, de eerste keer die busreis) hebben we nog even wat gegeten bij restaurant Lekzicht. Vreemd, dat zoiets blijft hangen.

Vandaag vieren we, zij het zeer bescheiden, dat we zesendertig jaar geleden in het huwelijk traden. Rekenend met het twaalftallig stelsel, en waarom zou ik dat niet, noteren we vandaag dus ons derde kruisje. Zoals gezegd vieren we het bescheiden, José kreeg een lief tuiltje en ik twee haringen op brood voor mijn lunch. Gisteren aten we in Gouda bij Rhodos, een Grieks restaurant. Dat had echter meer te maken met het feit dat de einddatum van een Grouponaanschaf in zicht kwam. Maar goed, we hebben de link maar gelegd. En het was gezellig en lekker. En dat is het dan wel, vanochtend ben ik gewoon naar de sportschool geweest en daarna heb ik een tweetal besprekingen gehad. Vanavond gaat José lekker badmintonnen en, als het half kan, sluit ik weer aan bij #blogpraat. Met andere woorden, business as usual. We horen maar al te vaak dat zo’n lang huwelijk maar aan weinig paren geschonken is. Ach, als je maar gezond blijft en het juiste evenwicht tussen geven en nemen weet vol te houden valt het allemaal best mee. Nou ja, als je aan de basisvoorwaarde voldoet tenminste en dat is dat je van elkaar houdt! Voor ons geen reden om trots, wel een reden om gelukkig te zijn.