Vrijdag mocht ik getuige zijn van de uitreiking van het eerste exemplaar van het Krimpenerwaards mantelzorgboek. Een verzameling verhalen van mantelzorgers, hier in de gemeente. Binnen de strenge definitie zouden ongeveer een op de vijf mensen in Nederland mantelzorger zijn. Dat ben je dus niet als je voor je partner zorgt die een weekje snotterend weigert te werken en daarna weer een competitiewedstrijd succesvol afrondt. Het gaat om mensen die langdurig moeten zorgen voor iemand anders, ongeacht wat de relatie is, partner, ouder, kind, vriend, buur.
De verhalen zijn duidelijk, de zorg is nodig en wordt met liefde gegeven. De zorg is ook zwaar.
Het boek wordt uitgereikt aan de mantelzorgers die als zodanig bekend zijn bij onze welzijnsstichtingen, straks op de dag van de mantelzorg. Het laat hen zien dat ze niet de enige zijn, het relativeert omdat de vertellers relativeren. Het biedt erkenning en herkenning.
De welzijnsstichtingen bereiken maar een deel van diegenen die ze willen ondersteunen. Dat is jammer, vooral voor de mensen die de geboden kansen niet zien of willen zien. Natuurlijk, het is zo gewoon dat je zorgt voor degene van wie je houdt. Maar denk ook aan jezelf, als jij als mantelzorger er op vastloopt dan heb je niet alleen jezelf maar ook degene voor wie je wil zorgen er mee!
Mantelzorg… het geven doe je met veel liefde en vanzelfsprekendheid, zeker in ons geval waar het om ons eigen kind gaat, maar het is een niet te onderschatten zorg die als je niet oplet ten koste gaat van de rest van je gezin en jezelf. Dus inderdaad, gebruik maken van wat er voorhanden is 🙂
gelukkig kunnen we die hulp vaak lokaal bieden