Uitgelaten

Het beloofde vandaag niet zo heel warm te worden. De agenda vertoonde geen dringende zaken maar een forse stapel strijkgoed wachtte wel op verwerking. Zoals de laatste weken gebruikelijk werden we gewekt rond zeven uur, veel te vroeg voor een gepensioneerde, veel te vroeg ook voor mijn vrouw die de dinsdag niet hoeft te werken. Zware machines vermalen een compleet verzorgingshuis tot fijn gruis. Symbool voor de manier waarop we vandaag de dag met onze oudjes omgaan? Misschien, maar het huis was sterk verouderd, niet meer van deze tijd dus in dit geval heb ik er vrede mee.

Tijdens onze koffie in de voortuin besloten we om dan vanmiddag maar weer eens mijn oude moeder uit te laten. Ik zou haar nooit oud hebben durven noemen, ware het niet dat ze sinds haar verjaardag vorig jaar, haar negentigste, zichzelf eindelijk tot die categorie rekent. Ze komt nooit ergens, behalve tenminste twee keer in de week de gang naar de plaatselijke supermarkt, de bezoekjes aan haar fysiotherapeute en wat familievisites. Maar dat zijn geen echte uitjes.

Omdat ook zij geen dringende afspraken had ging ze graag op de uitnodiging in. Dus wij naar Houten. Voor de lunch hadden we nog wat zalm, over van de buurtbarbecue, meegenomen. Daar is ze gek op, wij eigenlijk ook. En daarna hebben we haar op de achterbank geïnstalleerd en vond haar rollator een plekje in de kofferbak. Het maakt haar niet uit waarheen, ze geniet al vanaf het moment dat we de stad (ja, Houten is toch geen dorp meer?) uitrijden. En dus kozen we voor een ritje naar Doorn, een bezoekje aan het rosarium daar en aan Huize Doorn, ooit de residentie van Duitslands laatste keizer, Wilhelm.

Het werd nog een hele wandeling door de kasteeltuin, om de Oranjerie en het hoofdgebouw heen. Maar het was heerlijk weer en ze had er echt zin in. Maar na drie kwartier was het toch wel weer fijn om terug op de achterbank te zijn.

De terugweg leidde langs de Langbroekse Wetering, een weg waar de nodige statige landhuizen en kastelen aan staan. Ik ken het daar wel, we fietsten in mijn tourfietstijd vaak een rondje vanuit Driebergen en dan kom je nog al snel langs Langbroek. Prachtig weggetje, veel te zien. Wat we echter nog nooit eerder gezien hadden was een poppenhuisje, net aan het begin van de wetering. Ze verkopen er ijs, anders waren we er weer zo langs gereden. Maar er is meer! Een ouderwets snoepwinkeltje, zo leuk! Vergelijkbaar met dat van Betje Boerhave aan Het Hoogt in Utrecht, de Domstedelingen zullen het kennen. En daarnaast een woonkamer, ingericht volgens de normen van tachtig, negentig jaar geleden. Vol met oude spulletjes, een compleet museum. Wij vonden het al geweldig, mijn moeder was niet meer te remmen. Hele verhalen over stoomstrijkijzers op kolen, handgemalen koffie, ze was helemaal terug in haar jeugd. Over haar opoe die uit Wijk bij Duurstede kwam en nog een echte Wijkse kap droeg (Wijk ligt vlakbij Langbroek). Dat ze daar zo mee pronkte want verder zag je in het Haagse alleen meer Scheveningse kappen. We hebben haar mee moeten slepen, terug de auto in, anders had ze er nog gezeten.