Kop in de wind

“ik ga even een stukje fietsen, ga je mee?”

“Nee, er staat mij teveel wind.”

Ze heeft gelijk, er staat een behoorlijke bries vanuit het zuidwesten. En ik heb makkelijk praten met mijn trapondersteuning. Daar komt bij dat ze weet dat ik net zo graag alleen mijn kilometers in mijn eigen tempo maak, een tik die ik overgehouden heb uit de tijd dat ik mijn trainingsrondjes op de racefiets reed.

Ik kies voor tegenwind op de heenweg. Kop in de wind, wapperende haren, heerlijk in het zonnetje. Terug op de Lekdijk gaat het vanzelf.

Dat zal niet opgaan voor het pelotonnetje toeristen, herkenbaar aan de helmen en de gele vlaggetjes. Zij tornen tegen de wind in westwaarts. Bij een van de vele fruitstalletjes staan ze stil en verbazen zich luid over het vertrouwen dat de verkoper heeft in de potentiële klant. Niet alleen de handel maar ook de reeds geïnde munten kunnen zo meegenomen worden. Een enkeling koopt wat appels voor een euro. Een appeltje voor de dorst, onderweg.

Ik heb het tafereeltje van gepaste afstand gevolgd en bedenk dat ik weer een blogonderwerp heb.