Gistermiddag mocht ik een paar uurtjes op de poli van het Antonius ziekenhuis doorbrengen. Een CT scan voor de zekerheid, volgende week krijg ik de uitslag.
Mc Donalds heeft de naam stoelen te hebben die uitnodigen niet langer te blijven zitten dan strikt noodzakelijk is. Ik begrijp dat, heb je de Big Mac weggespoeld met je cola dan zien ze graag een nieuw slachtoffer op je stoel.
Ik kan je vertellen dat de stoelen in de wachtkamer die mij toegewezen was, een nog grotere uitdaging waren. De totale wachttijd bedroeg anderhalf uur, zoveel tijd heb je niet nodig voor een vette hap. Wel voor een pijnlijke rug en een houten kont.
De scan zelf was weer eens een nieuwe ervaring. De toegediende contrastvloeistof maakte het nog een beetje spannend in de zin van onverwacht.
Ach, en zo’n uurtje wachten kun je zelf natuurlijk ook wat opvrolijken. Laat dat maar aan mij over. Al was ik op de leukste momenten in een bewust min of meer passieve rol.
Een vlotte Marokkaanse jongedame, 31 volgens eigen zeggen, begeleidde haar vader. De man was, net als ik, voorbereid op het krijgen van contrastvloeistof. In de wachtkamer was een scanner heel onregelmatig aan het brommen.
“Ik heb heel wat scans meegemaakt maar deze machine klinkt wel heel ongezond.” Vader keek wat ongerust. Tegen mij fluisterde ze dat hij haar in al die jaren zo vaak in de maling nam. “Kan ik hem eindelijk een keertje terugpakken!” Maar hij had het snel door en de ondersteuning die ik haar gaf veranderde al snel in wij, heren op leeftijd, begrijpen elkaar. Toen ik terugkwam van mijn scan was het stel verdwenen, ongetwijfeld in een van de behandelkamers. Jammer, ik had me voorgenomen hen een horrorverhaal op te dienen. Want, een dag niet gelachen is een dag niet geleefd.
Sterkte met de uitslag van het onderzoek.
Bemoedigende groet,
dankjewel, komt goed!
Niks ernstigs hoop ik, veel sterkte!
Hoop ik ook, en verwacht ik