Verhuizen, #WOT ’15-7

Een woord of liever een bezigheid waar ik niets mee heb. In de serie Mijn woongeschiedenis heb ik de verplichte verplaatsingen in mijn jeugd beschreven. Verhuizingen die ik niet zelf gekozen heb. De serie is niet helemaal af, ik ben nog een keer verhuisd, deze keer vrijwillig en naar een zelf gekozen adres.
Toen mijn toenmalige verloofde en ik besloten te trouwen gingen we op zoek naar een eigen huis, een eigen thuis. We kwamen allebei uit Utrecht maar wilden niet in die stad wonen (misschien zou ik daar nu anders over denken, de stad is erg veranderd). Toenmalige slaapsteden IJsselstein en Nieuwegein werden ook niet op het verlanglijstje toegelaten, Maarssenbroek en Houten waren alleen nog maar op papier aangewezen te groeien.
De zoektocht naar een geschikte koopwoning richtte zich in eerste instantie richtig het oosten. We hebben in plaatsen als Woudenberg en Scherpenzeel gekeken maar niets gevonden. Een advertentie in de krant bracht ons naar Schoonhoven, een plaats waar ik nooit geweest was, slechts kende an de topografieles. Ach, niet geschoten is altijd mis!
Dus reden we op een avond, na het werk naar de Zilverstad en troffen daar de aangeboden woning, krap twee jaar oud, in een nog kale nieuwbouwwijk, Onaangekondigd meldden we ons bij het verkopende stel en kregen een bezichtiging. Het leek ons wel wat en ik zocht contact met de makelaar, de man van een van onze telefonistes. Niet dat die relatie enige invloed had op het verkoopproces. Het verkrijgen van de benodigde hypotheek moest ik als een gunst van de baas ervaren, gezien mijn groeimogelijkheden binnen het bedrijf kon van de geldende regels wel worden afgeweken.
En zo kom ik dan uiteindelijk toch tot een verhuizing. Een verhuizing die grotendeels bestond uit het nieuw inrichten van de gekochte woning. Dus witten, behangen, schilderen, vloerbedekking, nieuwe meubels aanschaffen.

Achteraf denken we dat het een prima maar onbezonnen keuze was. Het huis bevalt nog steeds, we zijn nog altijd blij met de buurt. Maar we hebben toen geen enkele aandacht besteed aan zaken als bereikbaarheid, scholen voor de eventuele kinderen et cetera. Het kwam allemaal goed, gelukkig.
Verhuizen, vooralsnog een eenmalige ervaring onder eigen regie. Mogelijk moeten we eens kiezen voor een levensloopbestendige oplossing, op grond van dwingende argumenten kan dat gebeuren. Maar, dan moeten die argumenten zich maar aandienen. Verhuizen? Alleen als het moet.

4 Comments

  1. zo is het maar net,Schoonhoven is groot genoeg, en er is ook genoeg te doen. Het ligt ook zo mooi centraal…dus lekker blijven zitten voorlopig..

Laat een reactie achter bij carel de mariReactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.