Er was eens, lang geleden, een klein jongetje die gek was op verhaaltjes. En ook zijn broertjes en zusjes mochten er graag naar luisteren. Ze troffen het want hun oma, moeder van vader, kende veel sprookjes. Stil zat het grut om haar heen, de kleinste op schoot. En oma vertelde, uit het blote hoofd, over Sneeuwwitje, Roodkapje en de boze wolf, de wolf en de zeven geitjes. Sprookjes van de gebroeders Grimm, van Hans Christian Andersen, van Moeder de Gans.
De andere oma, moeders moeder, had andere kwaliteiten. Die bracht dropveters mee die ze om je nek bond, daar kon je mee keet lellen (lol hebben).
Het zal mij niet verbazen als ik, als ze daar de leeftijd voor hebben, ook sprookjes aan mijn kleinkinderen zal vertellen. Of voorlezen, dat kan natuurlijk ook.
En vast ook wel verhaaltjes die je uit je duim zuigt.
Ze moeten op opa kunnen vertrouwen, vind je ook niet
Je geeft me een nostalgisch gevoel, Carel! Hmm lekker warm, heimwee naar vroeger tijden!
Genieten van wat was maar wel vooruit blijven leven
Dat is het leuke….mijn kinderen vonden voorlezen heerlijk….en nu Lukas 1 jaar , begint ook al echt te luisteren. ..heerlijk toch..
Zo is het
Mooie herinneringen, om te koesteren. Ik begrijp dat je er naar uitkijkt ze over een tijdje met de kleinkinderen te laten herleven!
(Nog even over de dropveter: ik kreeg er afgelopen week op vakantie eentje aangeboden. Hoe vlug je dan in gedachten weer in je jonge jaren belandt vind ik bijzonder!)
leuk toch, af en toe een terugblik