Sukadelappen

Wat en vreemd woord, eigenlijk. Ik bedoel, de eerste keer dat ik met sukade geconfronteerd werd zal het in krentenbrood, misschien in een oliebol. Van die harde gekleurde gesuikerde stukjes schil van een citrusvrucht. Ik vond het al kind niet direct een geslaagde toevoeging aan het baksel maar vies was het ook niet.
Later pas kwam ik hetzelfde woord tegen met als aanvulling lap. En dan is het ineens een stuk rundvlees, preciezer het vlees dat achter het schouderblad zit. Wij aten vroeger thuis ook wel rundvlees, bijvoorbeeld in de hachee. Het heette dan altijd een sudderlap, begrijpelijk want het vlees sudderde uren achtereen. Ik weet nog goed dat het feest was wanneer we wat weinig stoofvlees hadden, mijn moeder had dan het nodige achtergehouden voor kroketten of bitterballen.
Vanmiddag sta ik weer wat uurtjes in de keuken. Sukadelappen, wortel, champignons, bokbier deze keer, het is per slot van rekening herfst. Er ligt nog een beetje prei, doe er maar bij. Spek, een uitje, een teentje knoflook. En dan stoven, uren achter elkaar, tenminste drie maar als de tijd het toelaat kunnen het er ook wel vier worden.
En daarna? Smullen natuurlijk!