Het is zaterdag en regent. We halen snel de weekendboodschappen in huis. Snel want ik heb een afspraak, om één uur pik ik Rose Marie op op het Stationsplein en samen rijden we naar Gouda voor een middagje ploeteren, zuchten en steunen. Het is even droog, gelukkig. Maar goed en wel binnen breekt er een gigantische onweersbui los. Voor ons dan, op Sint Maarten hadden ze het slechter, relativeer ik.
Cees Vegh zet ons aan het werk, de opdracht is iets te doen met zon en schaduw. Ik vond in oude vakantiefoto’s een plaatje dat binnen de opdracht past.
Al snel klinkt gezucht en gesteun. Dat is gewoon, schilderen is vechten en doorvechten. Slag op slag wordt verloren. Je krijgt niet wat je wilt op het doek. De strategische aanwijzingen van Cees worden in dank overgenomen maar het blijft tobben. Na de pauze verzucht ik dat eenmaal thuis een dikke laag gesso over het doek gaat en ik wel weer opnieuw begin.
“Wedden dat je dat niet doet, dat je vanavond nog het schilderij op Facebook zet.” Cees heeft deels gelijk. De verfstreken zijn nog zichtbaar, net als de onvolkomenheden. Maar ik ga verder, dan nog maar even doorworstelen. Maar het portret is nog niet af dus Facebook moet nog maar even wachten.
